ကတၱရာ လမ္းေပၚ ႏြားလွည္းမေမာင္းရ.....
ဘာမ်ား အေရးႀကီးလုိ႔လည္း..... အေရးႀကီးလွ်င္လည္း ႏြားလွည္းထက္ ျမန္ေသာ အျခားနည္းမ်ားျဖင့္ မသြားႏုိင္ဘူးလား..... ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ျုဖစ္ေတာ့ သံခၽြန္ျဖင့္ေဆာင့္ထုိးထားေသာေနရာမွာ အနာေတြ ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ..... စကားတစ္ခြန္းကုိ သြားသတိရမိေသးသည္ ( အနာေပၚတုတ္က်......တဲ့)၊ နာလြန္းသျဖင့္ တင္စားေသာ စကားေလးျဖစ္သည္၊ အခု... အနာေပၚကုိ တုတ္က်ျခင္း မဟုတ္ သံခၽြန္ျဖင့္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေဆာင့္ထုိးေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိသည္၊ ဤမွ်အထိ လုိအပ္ပါသလား.......လုိ႔။
ႏြား... ဆုိေသာ တိရိစၧာန္သည္ လူကုိ အႏၱရာယ္ လံုး၀မေပးပါ၊ လူမ်ား၏ စုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းကုိ မ်ားစြာ၀ုိင္း ၀န္းကူညီၾကပါသည္၊ ေက်းလက္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္လည္း မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးပါသည္။ ကုန္စည္ သယ္ယူ ပုိ႔ေဆာင္ေရးအတြက္ လည္း အသံုး၀င္လွသည္၊ ထုိ႔အျပင္ အလွဴမဂၤလာ အခမ္းအနားမ်ားအတြက္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး အသံုးျပဳၾကသည္၊ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေခၚမလား ၊ ေလာင္းကစားေျပာရမလား မသိ၊ လွည္းၿပိဳင္ပဲြမ်ား ႏြားတုိက္ပဲြမ်ားကုိလည္း ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထုိမွ တဆင့္ ႏြားမ်ားသည္ လူမ်ားအတြက္ စားစရာျဖစ္လာသည္၊ ၄င္းတုိ႔၏ ႏုိ႔မ်ားသည္ ေသာက္စရာ ျဖစ္လာသည္၊ အဟာရပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊ မစင္မ်ားသည္လည္း သဘာ၀ ေျမၾသဇာျဖစ္လာသည္၊ ထုိ႔ထက္ပုိသံုးလုိေသာ္ ဘုိင္အုိဘကၳရီ အျဖစ္လည္း အသံုးျပဳႏုိင္ေသးသည္၊ အမဲေျခာက္ဖုတ္ေလးကုိ အခါးရည္ျဖင့္တစိမ့္စိမ့္ အရသာခံႏုိင္ေသးသည္။ အသံုး၀င္လွပါသည္။
သူတုိ႔အတြက္.... လူသည္ အစာေကၽြးရပါသည္၊ ျခင္မီးျဖဳတ္မီးေမႊးေပးရပါသည္၊ တန္ရာႏွင့္ တန္ေၾကးကုိ တြက္ေသာ္........ သူတုိ႔၏ လုပ္အားခႏွင့္ သူတုိ႔အတြက္ ကုန္က် စရိတ္ကုိ ျပန္တြက္ေသာ္.....။
ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးသူမ်ား၊ ေတာင္ယာလုပ္ကုိင္သူမ်ား၊ လယ္သမားေျပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္... ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းရတဲ့ ဘ၀ .....တဲ့၊ လုပ္သမွ် ခံလွ်င္လည္း ေျပာၾကသည္ ႏြားက်ခံတာကုိးတဲ့၊ ဘာေျပာေျပာ အေရး မလုပ္လွ်င္လည္း ႏြား လုိ ေကာင္ပါကြာတဲ့..... ဤစကားေလးမ်ားျဖင့္ ႏြားမ်ား၏ သဘာ၀ကုိ အၾကမ္းဖ်င္းနားလည္ႏုိင္ပါသည္...
ႏြားလွည္း ေမာင္းသမားသည္ ႏြားေလးဆဲြေသာ လွည္းေပၚတြင္ လုိက္ပါ၍ လုိရာခရီးသုိ႔ သြားပါသည္၊ ထုိလွည္းေပၚမွပင္ ႏြားေလးအား တဖုန္းဖုန္းရုိက္ပါသည္၊ ရုိက္လွ်က္မွပင္ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းပါသည္၊ ျမည္တမ္းလွ်က္မွပင္ အခၽြန္ျဖင့္ ေဆာင့္ထုိးပါသည္။ ေဆာင့္ထုိးလွ်က္မွပင္ ႏွာႏုတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ နဖားႀကိဳးကုိ ေဆာင့္ဆဲြပါေသးသည္။ ႏွာႏုသည္ ႏြားေလးမ်ားအတြက္... အဓိက အားနည္းခ်က္ေနရာ ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ားသည္ ႏြားေလးမ်ားအား လုိရာသုိ႔ အလြယ္တကူ ယူေဆာင္ႏုိင္ရန္ နဖားႀကိဳး ထုိးထားပါသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ႏြားေလးမ်ား၏ အားနည္းခ်က္အား နင္းထားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၿခံဳငံုစဥ္းစားမိသည္မွာ လူဆုိသည္မွာ... ေတာ္ယံုရက္စက္သူမ်ား မဟုတ္၊ အလြန္ရက္စက္ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု... အေတြးအေခၚမ်ား မွားလွ်င္လည္း မွားပါမည္၊ မွန္လွ်င္လည္းအျပည့္ အစံုေတာ့ျဖင့္ မမွန္ႏုိင္ခဲ့ပါ။
ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနေသာရြာတြင္ ေယာက်္ားဆံုးပါးသြားသူ အေဒၚႀကီး တစ္ဦး ရွိပါသည္။ အေဒၚႀကီး၏ အိမ္တြင္ ဖုိးၾကာဟု ေခၚေသာ ႏြားေလး တစ္ေကာင္ရွိပါသည္....။ ႏြားကေလး၏ ထိပ္တြင္ အျဖဴေရာင္ၾကာပြင့္ေလးမ်ား ပါေနသျဖင့္ ဖုိးၾကာဟု ေခၚၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၾကာပါေသာ ႏြားသည္ ကပ္သည္ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ္လည္း ဖုိးၾကာသည္ မကပ္ပါ၊ အမည္ေခၚယံုမွ်ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေျပးလာတတ္ေသာ ႏြားေလး ျဖစ္ပါသည္။ ထုိႏြားကေလး ဖုိးၾကာအား အေဒၚႀကီးသည္ အင္မတန္ခ်စ္ပါသည္။ ``အေဒၚ့ေယာက္်ားရဲ့ႏြား ေလးပါ၊ အခုသူပဲ အေဒၚတုိ႔ကုိ လုပ္ေကၽြးေနတာ´´ ဟူေသာ စကားေလးကုိလည္း မၾကာမၾကာ ၾကားခဲ့ ရပါသည္။
အေဒၚႀကီးသည္ ညေနေရာက္သည္ႏွင့္ ဖုိးၾကာ၏ ႏြားတင္းကုပ္အား မီးေမႊး ထားေပးပါသည္၊ ေရျဖည့္ထားေပးပါသည္။ ႏြားစာကုိကုိယ္တုိင္စဥ္း၍ကုိယ္
အေဒၚႀကီး၏ သားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အေဒၚႀကီးသည္ ဖုိးၾကာ၏ကိစၥမ်ားအတြက္ သားမ်ား ကုိပင္ မခုိင္းပါ၊ ကုိယ္တုိင္လုပ္ပါသည္။ ဖုိးၾကာသည္ အလြန္ပင္လိမ္မာပါသည္။ လူစကား နားလည္သလုိပင္ျဖစ္ပါသည္။ အေဒၚႀကီးသည္ ဖုိးၾကာကုိ ရုိက္လွ်င္ လံုး၀မႀကိဳက္ပါ..... ``လူႏွင့္ ႏြားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဘက္မ်ား ျဖစ္သည္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္သည္´´ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္ေၾကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။
အခ်ိန္ကာလ အရ ဖုိးၾကာ အုိမင္းလာေသာအခါ သားသတ္ရံုသုိ႔ ပုိ႔ရန္ တုိက္တြန္းၾကသူမ်ားလည္း ရွိခဲ့ပါသည္...။
အေဒၚႀကီးသည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပင္ ဆန္႔က်င့္ခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဖုိးၾကာေသဆံုးခဲ့ပါသည္။ အေသသားကုိလည္း မစားေစခဲ့ပါ....... ၿခံ၀င္းအတြင္း ေကာင္းမြန္စြာ ေျမျမွဳပ္၍ ေျမပံုေပၚတြင္ ပန္းပင္ေလးမ်ား စုိက္ပ်ဴိးခဲ့ဘူးေၾကာင္း မွတ္မိေနပါသည္။
ဖုိးၾကာအား ေျမျမွဳပ္စဥ္ အေဒၚႀကီးသည္ မင္းအေဖလည္း သြားႏွင့္ၿပီ..... အခုသားလည္း သြားၿပီ၊ အေမလည္း မၾကာခင္ လုိက္လာမယ္၊ သြားႏွင့္ပါသားေရ.... သံသရာမွာ ျပန္ဆံုခဲ့ရင္လည္း ဒီဘ၀မ်ဳိးနဲ႔ မလာပါနဲ႔ကြယ္...... ဟု ေျပာရင္း မ်က္ရည္မ်ား က်ခဲ့ဘူးပါသည္.....။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနပါသည္။ ေက်ာင္းတြင္ စာစီစာကံုးေရးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ``အေဒၚႀကီးႏွင့္ ဖုိးၾကာ´´ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ေရးသားခဲ့ရာ ဆုပင္ရခဲ့ဖူးပါသည္။
ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ သူတစ္ထူး၏ ေက်းဇူးအား ဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့ ေနသူမ်ား၊ ျပန္လည္ ေက်းဇူးဆပ္ရမွ စိတ္ဘ၀င္က် သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္..... ေက်းဇူးတရားဟူသည္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ အသြင္ကုိ ေဆာင္ပါသည္... ဥစၥာ ပစၥည္း ေထာက္ပံံျခင္း၊ ျပည့္စံု က်န္းမာ ေစလုိေသာ စိတ္ေစတနာထားျခင္း၊ မိမိအက်ဳိးကုိ ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးျခင္းႏွင့္ အသိပညာ အတတ္ပညာမ်ားကုိ သင္ၾကားျပသေပးျခင္း စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိၾကသည္မ်ား အနက္ မိမိ၏ ၀မ္းစာေရးႏွင့္ စီးပြါးေရးအတြက္ ၀ုိင္း၀န္းပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ ႏြားေလးမ်ားကုိလည္း ေက်းဇူးရွိသည္ဟု မသတ္မွတ္ႏုိင္ပါကလည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ရက္စက္ရန္မသင့္ ေၾကာင္း သံုးသပ္စဥ္းစားမိပါသည္......။
အမွန္တကယ္တြင္ ႏြားေလးမ်ားသည္ လူမ်ား၏ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္၊ လူမ်ား၏ အက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနေသာ ႏြားကေလးမ်ားအား ကရုဏာ မ်က္စိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္မိေသာ ခဏတြင္ ႏြာေလးမ်ားအား.... ရက္စက္စြာ ဆက္ဆံေနတတ္ၾကေသာ လူမ်ားသည္ အလြန္ပင္ အရုပ္ဆုိးသြားပါေတာ့သည္။
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေစ်းသုိ႔ ဖုိးၾကာ၏ လွည္းကေလးျဖင့္ အတူ သြားခဲ့ဘူးပါသည္၊ လွည္လမ္းေၾကာင္းမွ လမ္း မႀကီးသုိ႔ အတက္လမ္းတြင္ ကတၱရာ လမ္းေပၚတြင္ ႏြားလည္းမေမာင္းရန္ ဆုိင္းဘုတ္တစ္ခု ေထာင္ထားပါသည္၊ အေဒၚႀကီးသည္ စာေကာင္းစြာ မဖတ္တတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဖတ္ခုိင္းခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပလုိက္ေသာ အခါ..... အေဒၚႀကီးသည္ ဖုိးၾကာအား
``သားေရ လွည္းလမ္းအတုိင္းသာသြား... အႏၱရာယ္လလည္းကင္းမယ္၊ မင္းလည္း ခြါပူ သက္သာတာေပါ့´´ တဲ့.........
ယခု အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ လူလတ္ပုိင္း အရြယ္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ၊ တစ္ခါတစ္ရံ ငယ္စဥ္က အေၾကာင္းမ်ားစဥ္းစားရင္း အေဒၚႀကီးကုိလည္း သတိရမိသည္။ ဖုိးၾကာကုိလည္း သတိရတတ္ပါသည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးထက္ အေဒၚႀကီး ေျပာခဲ့ေသည့္ `` ေက်းဇူးတရား´´ ဆုိေသာ စကားေလးအားပုိ၍ အမွတ္ရမိပါသည္။ ယခုေတာ့ အခ်ိန္ကာလပါမက ဆုိင္းဘုတ္ေလးမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲခဲ့ပါၿပီ...
ယခင္က `` ကတၱရာ လမ္းေပၚ ႏြားလည္းမေမာင္းရ....´´ ဟူေသာ စကားလံုးမ်ား အစား ယခုအခါ `` ကတၱရာ လမ္းေပၚ သံဘီးတတ္ယာဥ္မ်ား မေမာင္းရ´´ တဲ့...... ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ၿပီး စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့သည္၊ ယခင္ကတည္းက ႏြားဆုိေသာ သတၱ၀ါမ်ား မရွိခဲ့လွ်င္..... အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔......။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတိရေနတတ္ဆဲ... ႏြားေလးမ်ားလည္း လယ္ထြန္၊ လွည္းဆဲြေနဆဲ၊ လူမ်ားလည္း.........။
(ကြန္ဆူးမား) (၂၃-၆-၂၀၁၃)
၂၀၁၂ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ ပုိ႔စ္ေလးအား ျပန္လည္ တင္ျပပါသည္
No comments:
Post a Comment