ငံုးတစ္ေကာင္ကေပးေသာ သင္ခန္းစာ
Wunna Zin
ငံုးတစ္ေကာင္ကေပးေသာ သင္ခန္းစာ
တစ္ေန႔မွာ ငံုးတစ္ေကာင္ဟာ အစာရွာေနခိုက္ မုဖိုးတစ္ဦးရဲ့ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ ဒီမုဆိုးကငံုးေတြကို အရွင္ဖမ္းျပီး ငံုးသားစားခ်င္လို႔ ငံုးဝယ္လာသူေတြကို ငံုးေရာင္းစားတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးသူပဲ။ ဒါနဲ႔ဆိုခဲ့တဲ့ ငံုးေလးကိုမုဆိုးက ဖမ္းသြားျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ အျခားငံုးေတြ နဲ႔အတူ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။
မုဆိုးက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငံုးေတြကို အစာေကာင္းေကာင္း ေကြ်းတယ္။ ေကာင္းေကာင္း အစာေကြ်းတာကလည္း ငံုးေလးေတြ ဝဝလွလွေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္လို႔ပဲ။ ဝဝလွလွ စားခ်င္စဖြယ္ေလးေတြ ျဖစ္လာမွလဲ ငံုးဝယ္သူေတြ မ်က္စိက်ျပီး ဝယ္ခ်င္မွာကိုး။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ငံုးတိုင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ငံုးသားစားခ်င္လို႔ လာဝယ္သူေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ေသရမွာအမွန္ပဲ။ ငံုးတိုင္းဟာ မလြဲမေသြေရာက္လာမယ့္ ေသျခင္းတရားကို ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေနျပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနရတာနဲ႔ မျခားဘူး။
ဆိုခဲ့တဲ့ငံုးေလးဟာ ေသရမယ့္ ေဘးကိုျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားငံုးေတြလို အၾကမ္း ဖက္ျပီး လြတ္ေအာင္မရုံးဘူး။ ရုန္းလို႔လည္း မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူသိတယ္။ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ငံုးေတြဟာ အတင္းကာေရာရုန္းၾက၊ ကန္ၾကနဲ႔ အေတာင္က်ိဳး၊ ႏႈတ္သီးက်ိဳးေတြျဖစ္ျပီး အဆံုးမွာ ေမာပန္းေသၾကတာပဲ။ ခိုင္ခံ့တဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲကေနျပီး ဒီလိုအၾကမ္းဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ဘယ္လြတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျပီးေတာ့ေသေဘးကို မေမွ်ာ္မေတြးၾကတဲ့ အျခားငံုးေတြလို လဲ သူကေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့မေနဘူး။
ေသေဘးကို မေမွ်ာ္မေတြးၾကတဲ့ ငံုးေတြဟာ မုဆိုးေကြ်းသမွ် နင္းစားျပီး ေပ်ာ္ေနၾက ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုျပီးေတာ့ တျခားငံုးေတြလို သူက ကံကိုပံုခ်ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္မေနဘူး။ သူကစိတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ေသျခင္းတရားက ဘယ္လိုလြတ္ ႏိုင္ပါ့မလဲလို႔ အၾကံထုတ္တယ္။ နည္းလမ္းရွာတယ္။ ရွာရင္းကအၾကံ တစ္ခုရလာတယ္။
ဒီအၾကံနဲ႔သူက မုဆိုးေကြ်းလာတဲ့ အစာကို နည္းနည္းေလး မေသရုံကေလးပဲ စားတယ္။ အစာကို နည္းနည္းပဲစားေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးက ပိန္လာတယ္။ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလို ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ေလးဆိုေတာ့ ငံုးဝယ္လာသူေတြက သူ႔ကိုမ်က္စိမက် ဘူး။ မဝယ္လိုၾကဘူး။ ဘယ္သူမွမဝယ္ၾကလို႔ က်န္ေနတာကပဲ သူ႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းရ ေနတယ္။ အၾကံထုတ္ခ်ိန္၊ စဥ္းစားခ်ိန္ ပိုရေနတယ္။
ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုး တျခားငံုးေတြကုန္လို႔ သူတစ္ေကာင္တည္း ကုပ္ကုပ္ေလးက်န္ေနေတာ့ မုဆိုးက “ဒီငံုးေလးဟာ အစာေကြ်းပါလွ်က္ ဝမလာပဲ ကုပ္ကုပ္ေလးျဖစ္ေနတာဟာ ေရာဂါ တစ္ခုခုရွိလို႔ထင္တယ္” လို႔ေတြးျပီး ငံုးေလးကို ေလွာင္အိမ္ထဲကထုတ္၊ သူ႔လက္ဝါးေပၚ တင္ျပီး ငံုေလးမွာ ဘာေရာဂါမ်ားရွိလဲလို႔ စံုစမ္းတယ္။
မုဆိုးကဒီေလာက္ခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့ ငံုးေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ပ်ံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္သတိလည္း သိပ္မထားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငံုးေလးကေတာ့ အၾကံနဲ႔ဆိုေတာ့ မုဆိုး သတိမထားပဲ လက္ဝါးေပၚတင္ၾကည့္ေနခိုက္မွာ ျဖဳတ္ဆို ပ်ံထြက္သြားတယ္။ ဆက္ျပီးသူ ့အေပါင္းအေဖာ္ငံုးေတြရွိရာ ေတာထဲအေရာက္ ပ်ံသြားတယ္။
ဒီနည္းနဲ႔ ေသရမယ့္ဒုကၡ အႏၱရာယ္ကေနျပီး ငံုးေလးဟာ လြတ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ သာငံုးေလးဟာ ကံအတိုင္းပဲဆိုျပီး စိတ္ဓါတ္က်ေနရင္ အခုလို အသက္ေဘးက လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အၾကမ္းဖက္ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲက ရုန္းကန္ျပီး ထြက္ေနရင္လည္း ပင္ပန္းျပီး ေသဖို႔သာရွိမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မုဆိုးက “ဒီေလာက္ရုန္းကန္ရလားလို႔” ေဒါသထြက္ျပီး သတ္လို႔ ေသရင္လည္း ေသသြားႏိုင္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြငံုးေတြက ေမးၾကတယ္။ ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေပ်ာက္ျပီး ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲေပါ့။
ဒီေတာ့ငံုးေလးက သူ႔အျဖစ္ကို အစမွအဆံုးတိုင္ ျပန္ေျပာျပီး သူ႔ဘဝမွာရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ ကိုလဲေပးလိုက္ပါတယ္။ “အေဆြတို႔…. မၾကံစည္ မေတြးေခၚသူ (အေျခအေနေတြကို မသံုးသပ္မဆင္ျခင္ မရႈျမင္တတ္သူ)ဟာ အက်ိဳးထူးကိုမရဘူး။ ငါ့အျဖစ္ကိုသင္တို ့ၾကည့္ပါ။
ၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္း၊ အေျခအေနေတြကို ေမွ်ာ္ေခၚဆင္ျခင္ တတ္ျခင္းေၾကာင့္ မလြဲမေသြၾကံဳရမယ့္ ေသေဘးလို အႏၱရာယ္မ်ိဳးကေတာင္ ငါလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္”တဲ့။ ဘဝခရီးမွာ ဥာဏ္အေျမွာ္အျမင္ရွိဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယူဆရမွာပဲ။
တစ္နည္းဆိုရရင္ အေတြးအျမင္ဒႆနဟာ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ အခက္အခဲေတြကို ၾကံဳလာတဲ့အခါ အေျခအေနကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မသံုးသပ္ မရွဳျမင္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘူး။ ေတြေဝေနႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပံုျပင္ေလးကိုဖတ္ျပီး အခက္အခဲ ၾကံဳလာခ်ိန္တိုင္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ တာကိုလုပ္ျပီး အေျခအေနအခ်ိန္အခါနဲ႔ အခြင့္အခါၾကံဳတာနဲ႔ ေတြေဝမေနဘဲ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမမွားဖို႔၊ ေထာက္ျပညႊန္ျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးမို႔ ျပန္လည္ျပီး ေရးသားလိုက္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ငံုးတစ္ေကာင္ဟာ အစာရွာေနခိုက္ မုဖိုးတစ္ဦးရဲ့ အဖမ္းခံလိုက္ရတယ္။ ဒီမုဆိုးကငံုးေတြကို အရွင္ဖမ္းျပီး ငံုးသားစားခ်င္လို႔ ငံုးဝယ္လာသူေတြကို ငံုးေရာင္းစားတဲ့ အလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြးသူပဲ။ ဒါနဲ႔ဆိုခဲ့တဲ့ ငံုးေလးကိုမုဆိုးက ဖမ္းသြားျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ အျခားငံုးေတြ နဲ႔အတူ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ထည့္ထားလိုက္တယ္။
မုဆိုးက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငံုးေတြကို အစာေကာင္းေကာင္း ေကြ်းတယ္။ ေကာင္းေကာင္း အစာေကြ်းတာကလည္း ငံုးေလးေတြ ဝဝလွလွေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္လို႔ပဲ။ ဝဝလွလွ စားခ်င္စဖြယ္ေလးေတြ ျဖစ္လာမွလဲ ငံုးဝယ္သူေတြ မ်က္စိက်ျပီး ဝယ္ခ်င္မွာကိုး။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ ငံုးတိုင္းဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ငံုးသားစားခ်င္လို႔ လာဝယ္သူေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ေသရမွာအမွန္ပဲ။ ငံုးတိုင္းဟာ မလြဲမေသြေရာက္လာမယ့္ ေသျခင္းတရားကို ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲကေနျပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနရတာနဲ႔ မျခားဘူး။
ဆိုခဲ့တဲ့ငံုးေလးဟာ ေသရမယ့္ ေဘးကိုျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျခားငံုးေတြလို အၾကမ္း ဖက္ျပီး လြတ္ေအာင္မရုံးဘူး။ ရုန္းလို႔လည္း မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူသိတယ္။ အၾကမ္းဖက္တဲ့ ငံုးေတြဟာ အတင္းကာေရာရုန္းၾက၊ ကန္ၾကနဲ႔ အေတာင္က်ိဳး၊ ႏႈတ္သီးက်ိဳးေတြျဖစ္ျပီး အဆံုးမွာ ေမာပန္းေသၾကတာပဲ။ ခိုင္ခံ့တဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲကေနျပီး ဒီလိုအၾကမ္းဖက္တဲ့ နည္းနဲ႔ ဘယ္လြတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ျပီးေတာ့ေသေဘးကို မေမွ်ာ္မေတြးၾကတဲ့ အျခားငံုးေတြလို လဲ သူကေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့မေနဘူး။
ေသေဘးကို မေမွ်ာ္မေတြးၾကတဲ့ ငံုးေတြဟာ မုဆိုးေကြ်းသမွ် နင္းစားျပီး ေပ်ာ္ေနၾက ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုျပီးေတာ့ တျခားငံုးေတြလို သူက ကံကိုပံုခ်ျပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္မေနဘူး။ သူကစိတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ ေသျခင္းတရားက ဘယ္လိုလြတ္ ႏိုင္ပါ့မလဲလို႔ အၾကံထုတ္တယ္။ နည္းလမ္းရွာတယ္။ ရွာရင္းကအၾကံ တစ္ခုရလာတယ္။
ဒီအၾကံနဲ႔သူက မုဆိုးေကြ်းလာတဲ့ အစာကို နည္းနည္းေလး မေသရုံကေလးပဲ စားတယ္။ အစာကို နည္းနည္းပဲစားေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးက ပိန္လာတယ္။ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ေလး ျဖစ္လာတယ္။ ဒီလို ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ေလးဆိုေတာ့ ငံုးဝယ္လာသူေတြက သူ႔ကိုမ်က္စိမက် ဘူး။ မဝယ္လိုၾကဘူး။ ဘယ္သူမွမဝယ္ၾကလို႔ က်န္ေနတာကပဲ သူ႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းရ ေနတယ္။ အၾကံထုတ္ခ်ိန္၊ စဥ္းစားခ်ိန္ ပိုရေနတယ္။
ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုး တျခားငံုးေတြကုန္လို႔ သူတစ္ေကာင္တည္း ကုပ္ကုပ္ေလးက်န္ေနေတာ့ မုဆိုးက “ဒီငံုးေလးဟာ အစာေကြ်းပါလွ်က္ ဝမလာပဲ ကုပ္ကုပ္ေလးျဖစ္ေနတာဟာ ေရာဂါ တစ္ခုခုရွိလို႔ထင္တယ္” လို႔ေတြးျပီး ငံုးေလးကို ေလွာင္အိမ္ထဲကထုတ္၊ သူ႔လက္ဝါးေပၚ တင္ျပီး ငံုေလးမွာ ဘာေရာဂါမ်ားရွိလဲလို႔ စံုစမ္းတယ္။
မုဆိုးကဒီေလာက္ခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့ ငံုးေလးဟာ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ပ်ံႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္သတိလည္း သိပ္မထားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငံုးေလးကေတာ့ အၾကံနဲ႔ဆိုေတာ့ မုဆိုး သတိမထားပဲ လက္ဝါးေပၚတင္ၾကည့္ေနခိုက္မွာ ျဖဳတ္ဆို ပ်ံထြက္သြားတယ္။ ဆက္ျပီးသူ ့အေပါင္းအေဖာ္ငံုးေတြရွိရာ ေတာထဲအေရာက္ ပ်ံသြားတယ္။
ဒီနည္းနဲ႔ ေသရမယ့္ဒုကၡ အႏၱရာယ္ကေနျပီး ငံုးေလးဟာ လြတ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္လို႔ သာငံုးေလးဟာ ကံအတိုင္းပဲဆိုျပီး စိတ္ဓါတ္က်ေနရင္ အခုလို အသက္ေဘးက လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အၾကမ္းဖက္ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲက ရုန္းကန္ျပီး ထြက္ေနရင္လည္း ပင္ပန္းျပီး ေသဖို႔သာရွိမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မုဆိုးက “ဒီေလာက္ရုန္းကန္ရလားလို႔” ေဒါသထြက္ျပီး သတ္လို႔ ေသရင္လည္း ေသသြားႏိုင္တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြငံုးေတြက ေမးၾကတယ္။ ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေပ်ာက္ျပီး ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲေပါ့။
ဒီေတာ့ငံုးေလးက သူ႔အျဖစ္ကို အစမွအဆံုးတိုင္ ျပန္ေျပာျပီး သူ႔ဘဝမွာရခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာ ကိုလဲေပးလိုက္ပါတယ္။ “အေဆြတို႔…. မၾကံစည္ မေတြးေခၚသူ (အေျခအေနေတြကို မသံုးသပ္မဆင္ျခင္ မရႈျမင္တတ္သူ)ဟာ အက်ိဳးထူးကိုမရဘူး။ ငါ့အျဖစ္ကိုသင္တို ့ၾကည့္ပါ။
ၾကံစည္စိတ္ကူးျခင္း၊ အေျခအေနေတြကို ေမွ်ာ္ေခၚဆင္ျခင္ တတ္ျခင္းေၾကာင့္ မလြဲမေသြၾကံဳရမယ့္ ေသေဘးလို အႏၱရာယ္မ်ိဳးကေတာင္ ငါလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရတယ္”တဲ့။ ဘဝခရီးမွာ ဥာဏ္အေျမွာ္အျမင္ရွိဖို႔ သိပ္အေရးၾကီးတယ္လို႔ ယူဆရမွာပဲ။
တစ္နည္းဆိုရရင္ အေတြးအျမင္ဒႆနဟာ အေရးၾကီးတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ။ အခက္အခဲေတြကို ၾကံဳလာတဲ့အခါ အေျခအေနကို မွန္မွန္ကန္ကန္ မသံုးသပ္ မရွဳျမင္ႏိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ႏိုင္ဘူး။ ေတြေဝေနႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီပံုျပင္ေလးကိုဖတ္ျပီး အခက္အခဲ ၾကံဳလာခ်ိန္တိုင္း လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ တာကိုလုပ္ျပီး အေျခအေနအခ်ိန္အခါနဲ႔ အခြင့္အခါၾကံဳတာနဲ႔ ေတြေဝမေနဘဲ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းအမွန္ကို ေလွ်ာက္ဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမမွားဖို႔၊ ေထာက္ျပညႊန္ျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးမို႔ ျပန္လည္ျပီး ေရးသားလိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment